Reisverslag Fietstocht 2018 van Eindhoven naar Alpe d´Huez

2018-05-22 Fietstocht dag 1 (di)

Voor Dick, Twan, Lodewijk, Jeroen en Walther de datum waarop de fietsreis dan eindelijk zal starten naar de Alpe d’Huez in Frankrijk; uiteraard onder begeleiding van Ans & Ellen. 
Omroep Brabant Radio kwam zelfs naar het vertrekpunt om live verslag te doen van het aftel- en startmoment. Dan rijden we uiteindelijk weg uit de straat en is de reis echt begonnen.

Na maandenlange voorbereidingen, waaronder fysieke trainingen, besprekingen en materiaalonderhoud zitten we om circa 12.30 uur aan de lunch in een parkje in Beringen, omgeven door voormalige directiewoningen behorende bij de lokale steenkolenmijnen uit de vorige eeuw. 
Een groot deel van de route liep over oude spoorbanen die omgetoverd waren naar goed onderhouden fietspaden. Kortom een prachtige tocht over autovrije, danwel autoluwe wegen, dwars door bossen en weidelandschappen. 
Uiteraard werd de weerapp regelmatig gecontroleerd en deze leerde ons dat we het tweede deel van onze reis in een wat hoger tempo moesten fietsen om droog in het hotel te arriveren.
Dat is gelukt kan ik u zeggen.
1 minuut nadat we in de hotelbar nipten van ons dikverdiende biertje, een Tongerlose Blonde, barstte de hemel open boven Tienen.
Morgen deel 2. Van Tienen naar Lavaux-Sainte-Anne, gelegen in de Waalse Ardennen.

2018-05-23 Fietstocht dag 2 (wo)

Na een voortreffelijk ontbijt verraste de hoteldirectie ons met een donatie voor onze doelstelling. Mooi dat volledig vreemden betrokkenheid tonen. Twan had het weer weer geregeld en Dick de route. De dames weer helemaal klaar voor de trip en de halverwege-lunch.

Opnieuw gebruik gemaakt van oude spoorbanen en het bizarre daarvan is dat je soms letterlijk door de achtertuinen van de plaatselijke bevolking rijd.
Geluncht in Namen en daarna door naar Dinant, waar we loop van de rivier de Maas verlieten en inruilden voor het betere klim en daalwerk dwars door de landerijen. Toch mooi nog even circa 800 hoogtemeters, voordat we bij ons Bed & Breakfastadres aankwamen. 
We fietsten net voor het noodweer uit………….totdat bleek dat onze slaapplek 7 km terug lag, richting het noodweer. De laatste 3 km tot aan de voordeur hebben we in de beginnende regenbui gereden, maar het echte noodweer brak los toen we ons eerste plaatselijke biertje proefden, een La Chinette.
Dat er nog geen opmerkingen zijn gemaakt die betrekking hebben op het hierboven vermelde thema komt omdat we nog nergens echt last van hebben.
De bijgevoegde foto’s geven een indruk van onze lunchmomenten.
Wordt vervolgd.

2018-05-24 Fietstocht dag 3 (do)

Lavaux-Sainte-Anne – Izel

De algehele conclusie van vandaag was toch wel dat er niet één meter wegdek vlak was. 90 km klimmen en dalen; deels glooiend; deels in steviger vorm. Dat ging ten koste van de gemiddelde snelheid per uur, maar de omgeving waar we doorheen reden maakte veel goed. Opnieuw prachtige landschappen, dwars door de Ardennen. Minpuntje was wel dat er vandaag tot twee maal toe lek gereden is. Dick en Walther waren de pechvogels, maar we waren het er snel over eens dat het tempo waarin de bandenwissel plaatsvond, kan concurreren met dat van vriend Verstappen.

Vandaag Lodewijk bedankt omdat hij degene is geweest die vorig jaar augustus spontaan riep om op de fiets naar de Alpe d’Huez te rijden. Niet wetend wat ons te wachten stond riepen we met meerderen ……YES. En daar hebben we tot op heden geen spijt van. Voor hem een prachtige afsluiting van 10 jaar Alpe d’HuZes en wij, zijn teammaten m/v, maken het natuurlijk extra leuk voor hem. Kortom, we zijn vandaag serieus getest met klimmetjes van 8 tot 15% en iedereen is het er over eens dat we gezamenlijk voor deze test geslaagd zijn.

2018-05-25 Fietstocht dag 4 (vr)

Izel – Verdun

Ik ga niet doen alsof ik dit verslag al op vrijdag heb geschreven, want dat is dus niet zo. Reden daarvoor was dat de faciliteiten in, rond en nabij het “hotel” waar wij vrijdagnacht verbleven niet toestonden dat we dezelfde dag viral konden gaan. Onze vraag aan de hotelier was: “wifi”?
De hotelier verstond; Oui Fi? En zijn antwoord was; Non Fi! Fi was al naar huis.
Bovendien hadden we na een eerste bezichtiging besloten om alleen te slapen in het hotel.
Need we say more………?

Maar, tijdens onze rit naar dit hotel realiseerden we ons dat er toch wel heel veel schakeringen Frans groen zijn. Het was een beduidend ander landschap dan de Ardennen. Veel glooiender met lang gerekte klimmetjes en dalingen.
In de namiddag reden we over een geasfalteerd fietspad en het leek net alsof we over bubbeltjesplastic reden. Zo’n petsend geluid, alsof je die luchtkussentjes kapot knijpt.
Het bleken luchtbelletjes te zijn van vloeibaar geworden asfalt door de hete zon. Heel bijzonder.
Dick heeft zich onsterfelijk gemaakt door een telefoontje van Ellen te beantwoorden met …….. “Hello, it is I ……..”
Onderweg veel vogels gehoord en gezien. Vermeld mag worden dat we tot nu toe iedere dag een coca-cola-momentje hebben ingebouwd, zo’n 4 tot 5 kilometer voor onze dagbestemming. Daar krijgen wij nou vleugels van.

2018-05-26 Fietstocht dag 5 (za)

Verdun – Vandoeuvre-Les-Nancy

Omdat het vandaag een warme dag zou gaan worden was er besloten om een uur eerder te vertrekken. Gezien de kwaliteit van het hotel was dat ook geen enkel discussiepunt. Desalniettemin was het ontbijt daarentegen uitstekend verzorgd. De eerste 40 km volle bak er tegenaan met een gemiddelde snelheid van 27 km p/u. En dat op onze alweer vijfde dag. Na die eerste 40 km moesten wetoch echt een koffie nuttigen bij de lokale patisserie. 
Het videoverslagje staat al ergens op facebook.

Op het terras van de patisserie biechtte Jeroen op dat waar hij ook drukte op zijn lijf, het pijn deed. Bleek het achteraf aan zijn vinger te liggen………woehaaa!!
Het is zonder meer een luxe te noemen wanneer we voor de lunch alleen maar aan hoeven te schuiven. Vandaag pancakes met roomboter en jam en een salade van enkel vers fruit. Hoppa, koolhydraten en vitamines. Intussen is Ellen allerlei gegevens aan het verzamelen, waarschijnlijk om onze BMI’s uit te rekenen. Alsof wij daar op zitten te wachten. Na onze dagelijkse inspanningen gaat het om ons “gevoelsgewicht” ongeacht of dat afwijkt van de werkelijkheid.
In het hotel waar we nu terechtgekomen zijn is alles goedgemaakt en zijn we gisteren al weer vergeten. Behalve de opmerking van Twan: “Je kan deze trip op meerdere manieren memorabel maken”. Wij waren het er snel over eens dat deze opmerkingen onder alle omstandigheden meer dan waar is.

2018-05-27 Fietstocht dag 6 (zo)

Na een bijzonder goed diner op de zaterdagavond in ons hotel, bleek ook het ontbijt verrassend goed van kwaliteit. Eigenlijk was de service alom perfect tot en met een eigen vergaderzaal waar onze fietsen veilig gestald konden worden en ruimte op de gang voor het wasrek met wasgoed.

Een Engels echtpaar dat vakantie vierde werd gegrepen door onze doelstelling en doneerde spontaan € 20,-. De tekst op onze shirts doet wonderen; het zorgt in ieder geval voor vragen en gespreksstof. We werden uitgezwaaid door enkele hotelgasten; heel bijzonder. Goed en wel buiten de stad ontmoetten we een logistiek probleem. De lokale bevolking had een triatlonwedstrijd georganiseerd en had daarbij spontaan besloten om het fietspad, waarvan wij gebruik moesten maken, geheel af te sluiten voor normaal verkeer. Omrijden zou ons zeker een dik uur kosten; wachten idem dito. Wij in ons beste Frans duidelijk gemaakt dat wij tenminste even hard konden fietsen als die triatlonners en dat het enige verschil zou zijn dat wij geen startnummers droegen. Maar…we zouden dan ook geen aanspraak maken op enige vorm van prijzen en/of huldiging. 
Met een “je ne comprend pas” zetten we aan op het parcours en enkele seconden later maakten we deel uit van de koersende mannen en vrouwen. We werden zelfs aangemoedigd; in het Frans (dachten we). Na een paar kilometer draaiden wij naar links en de fietsers naar rechts. Om vervolgens diezelfde gasten circa 300 meter verderop op het fietspad weer tegen te komen als hardlopers. Tja……dat heb je dan met zo’n triatlon. Maar al fietsend gingen wij toch harder en ons parcours ging uiteindelijk pal zuid. We namen afscheid van de sportende jeugd en begonnen aan onze eigen tocht die weer leidde langs rivieren en kanalen.
Het laatste deel van deze tocht was een prachtig, circa 25 km lang, fietspad langs een kanaal (Canal de L’Est) waarin zeker wel 25 stuks schutsluizen waren ingebouwd. Wat is het dan heerlijk koersen in een “treintje”. Omdat de wind een beetje tegen stond was degene met de breedste schouders en kont de sjaak; die moest voorop zodat de rest uit de wind gehouden kon worden.
Na het colamomentje nog een korte klim en de ontmoeting met ons hotel. Oud, vooral oud en dat gold niet alleen voor het gebouw. De eigenaar kon er ook wat van.
Op zondagavond was er in dit dorp, vol met thermaaltoeristen, slechts een restaurant geopend; de lokale kebabzaak. Omdat binnen in de zaak de temperatuur opliep en de vliegen heen en weer pendelden tussen de kebabspit en onze tafel zijn we uiteindelijk toch maar buiten gaan zitten. Jeroen had onmiddellijk de aandacht van onze serveerjuf, maar wist deze kordaat te pareren met een ferm “pas ce soir”. 

2018-05-28 Fietstocht (rust)dag 7 (ma)

Normaal maandag = wasdag. 
Voor ons gold; maandag = rustdag. 
Geen fietsroutekaartje dus.
Op onze rustdag hadden we verwacht heerlijk te kunnen relaxen in een van de thermen of badhuizen in het dorp Bains-les-Bains. Na een marginaal ontbijt op naar de plaatselijke VVV om uit te zoeken naar welk paradijs we moesten afreizen. Dat viel fff tegen. In dit dorp waren enkel thermaalbaden. In onze ogen baden waarin enkel ouderen vertoefden en/of schoon geboend werden, al dan niet ondersteund door vriendelijk lachende verpleegsters. Dat beeld klopte aardig. Na het ontbijt verschenen uit allerlei hoeken en gaten voornamelijk bejaarde stellen die soms met hulpmiddelen schuifelend naar het thermaalbad van dit dorp gingen. Allemaal in een witte badjas, dezelfde slippertjes en een badmuts; verplichte kleding zo bleek. De zin was vrijwel onmiddellijk verdwenen. Om echt te relaxen zoals wij hadden bedacht was een autoreisje noodzakelijk van minstens drie kwartier. Inmiddels waren ook de toegangsprijzen bekend geworden. Om hier te kunnen relaxen moest je toch zeker goed gespaard hebben of licht vermogend zijn van huis uit. En ………. alles gebonden aan tijd en/of dagdelen.
Na een kort overleg bij de lokale koffie- en theetent was het alternatief ………….. maak je eigen verhaal zelf af en kleur de plaatjes zoals jij wil. Terwijl we op het terras zaten schoof een familie uit Zeeuws Vlaanderen aan. Ze introduceerden zichzelf als “De Koekkenbakkers”. Uit het niets doneerden zij een bedrag van € 20,-. Dat zijn dan toch ook weer leuke momenten.
Om half 5 kwamen we weer bij elkaar om de fietsen te poetsen en technisch na te lopen. Ze doen het goed de aluminium en carbon rossen, mede dankzij de technische controle vlak voor ons vertrek door Ruben. 
Omdat Jeroen de serveerster van de lokale kebabtent niet kon vergeten stelde hij voor om weer daar te gaan eten. Helaas voor hem en voor ons bleek dat die club gesloten was . Alsnog op zoek naar een eetgelegenheid. Dat blijkt dan in zo’n mondaine plaats als deze niet eenvoudig. Uiteindelijk heeft Marie, onze gastvrouw uit ons hotel, een maaltijd a-la-minute geregeld; want ook de keuken van ons eigen hotel was eigenlijk gesloten. Hoe bizar allemaal.
Jeroen is overigens niet de beroerdste. Hij heeft voor deze reis een speciale crème voor de billen gekocht waar wij allemaal een likje van mogen proberen. Het zou een bijzondere sensatie opleveren bij juist gebruik.

2018-05-29 Fietstocht dag 8 (di)

Bains-les-Bains – Cult

In het hotel in Bains Les-Bains genoten we van ons echte Franse ontbijt. Stokbrood met jam en koffie die je met een mes moest snijden. Ans verscheen in een echte kaftan met horizontale strepen. Wanneer je Ans een beetje kent, weet je dat ze die horizontale kan hebben. Wij vroegen ons alleen af waarom ze er in godsnaam geld voor heeft betaald. Ellen bekende spontaan dat zij ook zulk een kaftan bezat maar dat, toen die geleverd werd, er tentstokken bij zaten.
We vertrokken toch maar een uurtje later omdat het pijpenstelen regende. Tijdens de uittocht werd de filosofische vraag gesteld waarom deze tocht zo bijzonder is. We hebben met elkaar afgesproken dat ieder voor zich een aantal redenen opschrijft die we vervolgens later met jullie delen.

Niets vermoedend reden we over een bospad. Het bos ging over in weiland en precies op die plek kwam op ongeveer 4 meter hoogte een knoert van een roofvogel over ons heen. Een spanwijdte van bijna 2 meter. Wij zijn echter niet zo ornithologisch aangelegd dat we meteen wisten welk merk er overvloog. 
Het rijden op redelijke snelheid met weidse vergezichten in een inmiddels zonnige omgeving levert een groot gevoel van vrijheid op.
Op een gegeven moment reden we op een fietspad met aan weerszijden zandwallen en bomen, waarvan de takken zich boven het fietspad in elkaar gevlochten hadden. Een soort van “bostunnel” dus. Na enkele kilometers klapte de bostunnel open en ontvouwde zich, met aan weerszijden roggevelden die langs de beide wegkanten geflankeerd werden door een dikke rij klaprozen. Alsof we een oprijlaan opreden waarvan we niet precies wisten waar die naar toe leidde. 
Tijdens de lunch moesten Lo en Ellen een garage regelen want de auto bleek kuren te vertonen. Via de ANWB hulp geregeld en het is afwachten wanneer hij weer klaar is. Er schijnen problemen te zijn met de turbo. Het gaat vast opgelost worden.
Na de lunch kwamen we weer terecht op een kilometers lang traject van glooiende asfaltwegen waarbij we overschakelden naar “het treintje”. Voor de niet-insiders wil dat zeggen dat er een van ons op kop gaat rijden en de rest op elkaars achterwiel aansluit. Zo rijden er dus 4 uit de wind. Dan, na een kilometer of 5 zakt de kopman af en neemt de tweede de koppositie over en zo door en zo door. Degenen die uit de wind rijden hoeven dus minder vermogen te leveren. Zo hou je het samen langer vol onder het motto: alleen ga je harder, samen kom je verder!
Op deze manier met elkaar rijden geeft je een ontzettend groot gevoel van kracht en macht en dat wordt bevestigd wanneer je achter elkaar op het grote blad hellingen pakt van tussen de 3 en de 5 % met een snelheid van ruim 30 km per uur zonder terug te schakelen. Heerlijk!!
En dan aankomen op de overnachtingsplek. Wat een feest.
Gelukkig de dames ook op tijd terug voor het diner. Goeie pasta met heerlijke wijn. Top.
En……….terwijl we genieten van elkaar en de omgeving tijdens deze reis denken we echt wel aan familie, vrienden en bekenden die het zwaar hebben of er niet meer zijn.
Dat doen we op de momenten waarop we zelf stevig aan de bak moeten, want ook wij doen echt niet alles fluitend. 

2018-05-30 Fietstocht dag 9 (wo)

Cult – Pont-de-Poitte

We waren jullie nog iets verschuldigd. 
Woensdag 30 mei 2018
Het viel niet mee om afscheid te nemen van ons kasteelachtige overnachtingsplek. Het hoofdgebouw bleek ergens in 1816 te zijn gebouwd. De eigenaar heeft in de afgelopen jaren met eigen handen verbouwingen uitgevoerd waarbij op vele plaatsen de antieke elementen intact zijn gehouden. Het kwaliteitsniveau was hoog. Evenals zijn prijzen……..LOL. De dames van de soignering, Ellen en Ans, moesten de hele dag op het kasteel wachten op berichten over de reparatie van de auto. Zij hebben zich in baronessenstijl laten verzorgen door de patron; en terecht.

Ondertussen waren wij weer op weg met de fiets. Twan Pelleboer voorziet ons iedere dag van het weerbericht en is niet te beroerd om dat onderweg ook te doen.
Het advies was regenkleding. Vanaf een uur of drie zou het gaan regenen. 
Helaas geen home-made-lunch vandaag dus onderweg uitkijken naar een geschikt etablissement.
20 km voor de eindstreep legden we aan bij een lokaal café met keuken. Voor een omelet voor 5 personen is zeker een heel rekje eieren gebruikt. De uitbaatster heeft vast aangevoeld dat wij dienden aan te sterken daar. Want, het was een zware rit vandaag. Via een schier eindeloos lijkende klim, toch 600 stijgmeters in de benen.
Vroeger moeten leren dat de Jura een middelgebergte was. Vandaag geconstateerd dat het dat nog steeds is. Eigenlijk zijn we daar wel blij om want veel dingen groeien naarmate ze ouder worden. Stel je voor, in 50 jaar tijd doorgegroeid naar hooggebergte. Niet aan denken.
Vermeld mag nogmaals worden dat Dick uitstekend werk heeft gedaan in de voorbereidingstijd door alle routes minutieus in GPX-files te plaatsen. Soms moeten we in de praktijk toch goed opletten want niet alle files beschikken over het juiste aantal punten. Daar kan Dick niks aan doen. Aan wie het wel ligt is vandaag helaas niet duidelijk geworden. Minpuntje, LOL!
Vandaag speciaal gelet op dieren. Wederom meerdere roofvogels op ons pad gezien en wat ons bij het plassen langs de weg opviel was de rust en het geluid van zingende vogels; en dat in willekeurige volgorde. Wat is Nederland dan toch een vogelgeluidarmland geworden. 
En ja hoor, om een uur of drie begon het te regenen. Eerst wat druppels en wij dachten dat we redelijk droog zouden kunnen doorrijden. Dat bleek ijdele hoop. We zijn moeten stoppen omdat de schuiven echt opengingen. Onder een afdak van de lokale brandweerkazerne hebben we zeker een dik half uur staan wachten. Volgens onze eigen weerdeskundige zou het anderhalf uur droog blijven daarna en wij dus als een speer naar onze eindbestemming. Bij het eerste biertje op het terras ging het nog goed, bij het tweede moesten we het redden van de verdrinkingsdood want binnen een minuut hoosde het.
Om een uur of half 9 kwamen de dames met onze tassen. De auto van Lodewijk was wel gemaakt maar de garage was al dicht. Fransen en meedenken……………hopeloos.
Morgen zijn we vast weer compleet.

2018-05-31 Fietstocht dag 10 (do)

Point-de Poitte – Villebois

Tja, weer een typisch Frans dorpshotel. Zijn wij nou zo verwend of snappen de Fransen het gewoon niet? Toch mogen we in het algemeen niet klagen over de Franse servies. Het maakt onze reis ook wel weer memorabel. Om 09.00 uur kwam de taxi voor rijden die onze bagage en de dames ging afzetten bij de garage in Vesoul. Daar stond onze gerepareerde bus. Voor de verandering hebben wij vandaag dus de dames uitgezwaaid. Iedereen klaagde over zware benen. Dat was na de zware rit van gisteren en de koude regen op onze spieren ook niet echt verwonderlijk.

Vandaag weer een lange rit met afwisselend klimmen en dalen. Een prachtige afdaling bijvoorbeeld langs de stuwmeren in de buurt van Condes. Rechts van de weg de bergwanden en weilandjes en links van de weg een hele grote spiegel van water waarin zowat alles wat langs het water stond reflecteerde. Echt een geweldig gezicht. Een stuk voorbij de meren passeerden we een weiland. Een weiland is ook hier in Frankrijk overwegend groen van kleur. Als zich in het gras voorwerpen tonen die een andere kleur hebben dan groen en bovendien nog boven de grassprieten uitsteken wordt scherper waarnemen leuk. Er bleken zeker 8 bruine paaltjes her en der in het groen te staan, die toen we dichterbij kwamen, buizerds bleken te zijn. Enkelen gingen op de wiek en op zo’n moment besef je hoe mooi het is dat jij daar op dat moment mag zijn.
Al afdalend hebben wij zo onze leermomenten. Wisten jullie bijvoorbeeld dat een salamander kan anticiperen? Stel je voor; Jeroen fietst voor mij (Walther)in de afdaling met een behoorlijke snelheid.
Lodewijk naast mij en wij zien zowat tegelijkertijd een salamander links uit het bermgras de weg op schieten. Hij wilde duidelijk oversteken. Hij neemt een spurt op links maar ziet Jeroen aankomen en terwijl dat gebeurt gooit ie de turbo erop en sprint precies tussen het voor- en achterwiel van Jeroen’s fiets door naar de rechterberm. Hoe is het mogelijk dat dit gebeurt zonder kleerscheuren en dat Lo en ik dat zien. Jeroen heeft er niets van meegekregen.
We lunchen in een etablissement langs de rivier de Ain. Ze hebben er Nos Burgers. Dat voelde meteen Nederlands, dus wij schoven aan. Bleek dat er een hele grote bus bejaarde zestigplussers in een feesttent aan het lunchen was onder muzikale leiding van een vrouwelijke, net iets te hippe dertiger met een accordeon. Na enkele minuten begon die hele tent zelfs spontaan mee te zingen. Het gaf ons toch wel weer een bijzonder gevoel en dat had niets met leeftijd te maken.
Vlak voor Villebois, waar we zouden overnachten, hebben we allemaal ons eigen tour-de-france-momentje beleefd. In de afdaling met een snelheid van circa 35 km per uur naderden we een grote rotonde aan het begin van het stadje. Omdat er geen verkeer aan kwam konden we die rotonde ronden op volle snelheid. Dat doen al die wielrenners in de tour ook. Wij durfden alleen niet links om. En als klap op de vuurpijl nog eentje 100 meter er achter.
We kijken terug op weer een prachtige dag, maar het mooiste moment was toch wel dat we bij het hotel aankwamen en dat onze dames ons weer gewoon opwachtten met hun big smile.

2018-06-01 Fietstocht dag 11 (vr)

Villebois – Grenoble

Vrijdag 1 juni 2018
De dag waarop Imke jarig is. Normaal zijn we dan al op de berg en zingen we in de eetzaal met 500 mensen “lang zal ze leven”. Nu deden we het met z’n zevenen vanuit Villebois, het dorp van waaruit wij vanochtend vertrokken richting Grenoble.
In no time waren we het dorp uit. Frankrijk is gewoon een groot land met veel natuur waar zo links en rechts een paar grote steden neergelegd zijn en waar voor de rest om de 5 tot 10 kilometer een gehucht gesticht is. Waarom welke gehuchten waar gesticht zijn weten we niet maar er zal zeer waarschijnlijk vast ooit een reden zijn geweest om ergens een eerste boerderij te bouwen.
In het deel waar wij vandaag gefietst hebben liep al weer geen ene meter vlak. Sterker nog, we hebben vandaag 1.317 hoogtemeters achter de rug, onder de trappers of achter de banden. Het eerste deel van ons fietspad liep door de velden en weidelandschappen met aan beide zijden van de weg een lint van aan-elkaar-geregen veldboeketten. Prachtige geuren en kleuren bloemen met o.a. korenbloemen, klaprozen, margrietachtigen en talloze andere soorten waarvan we de namen zo niet paraat hebben.
Vandaag slechtvalken zien jagen. En een boze kraai die weer jaagde op de slechtvalk. Dat blijven mooie spectakels. Terwijl wij dan zo pedalerend over de Franse fietspaden glijden komen allerlei gedachten op. Soms naar aanleiding van dingen die we ervaren.
Zo zingt Maarten Peters over “dansende pedalen” terwijl wij geconfronteerd worden met dansende insecten. Op zich niet zo’n ramp, maar ze dansten op oog en mondhoogte. Het was regelmatig vliegjes tuffen.
Samengavat was onze tocht vandaag zwaar. Zie het aantal hoogtemeters. Er zaten klimmetjes in van wel 18%. En ja, u leest het goed, er staat meervoud!
Wat vandaag zeker een rol speelde was het weer. We stonden op onder een strak blauwe lucht en die is vandaag ook niet weggeweest. De temperatuur liep op tot zeker een graadje of 27.
En dan zie je ineens in de verte en vanuit de hoogte de skyline van Grenoble. Voor je gevoel niet zo heel ver meer, maar toch nog een kilometertje of 20. De laatste 5 kilometer gaan dwars door de stad en dat is een rare gewaarwording wanneer je eigenlijk dagenlang alleen maar gras en bomen hebt gezien. Plots moet je rekening houden met stadse mensen in stadse voertuigen. En dan ook nog in Frankrijk, waar verkeersregels vaak op een andere manier worden uitgelegd en geïnterpreteerd.
Het hotel is prima. Mooie kamers, maar geen onderkomen voor onze fietsen. Dus die dingen mee naar de kamer. We waren vandaag pas om 18.30 uur binnen. Dus………pizzaatje laten bezorgen en in de lounge van het hotel opgegeten. Allemaal zijn we in de ban van morgen; onze laatste rit vanuit Grenoble naar Alpe d’Huez. De afstand valt mee, zo’n 70 km. Maar ook morgen weer een groot aantal hoogtemeters. De benen zijn behoorlijk volgelopen, maar ieder van ons gaat het redden morgen. We kijken uit naar de aankomst in het dorp, zo tussen 17.00 uur en 17.30 uur en we hopen dat het eerste biertje bij “De Indiaan” dan koud staat.
Nu eerst lekker slapen en bijtanken voor de finale van morgen.

2018-06-02 Fietstocht dag 12 (za)

Grenoble – Alpe D’Huez

Nu pas tijd om te bloggen. Het was me een zaterdag wel. De laatste dag van onze fietsreis naar Alpe d’Huez. In Grenoble hadden we een heerlijk hotel zodat we onze “laatste” voorbereiding wat dat betreft optimaal konden noemen. Een heerlijke douche, een goed bed en een vorstelijk ontbijt. Wat kon er vandaag nog mis gaan. Op de vrijdagavond moesten we uit veiligheidsoverwegingen toch echt afscheid nemen van onze schoenplaatjes. Die waren ernstig overleden na diverse eerdere kluunmomenten. Maar…….in Grenoble hadden ze fietsenwinkels. De ene opende op zaterdag nota bene pas om 10.00 uur de andere om 12.30 uur. Twee winkels in een hele grote stad. Die van 10.00 uur had ze niet meer maar een filiaal 5 km verderop in een banlieu had ze nog wel. Uiteindelijk, een uur later hadden we ze en anderhalf uur later dan gepland dan toch vertrokken.

Grenoble uit, op weg naar de hoogtemeters. Nou dat werd na een half uurtje harde werkelijkheid. Korte afdaling, rechtsom en meteen een procentje of 12 omhoog. Te laat schakelen betekende stilstand. Op dat moment voel je dat er al zo’n kleine 1.100 km in het lichaam zit. Enkele kilometers klimmen en een korte daling. Daarna wederom een hele lange klim van zeker 10 km. Dat kostte behoorlijk wat energie. Wanneer vermoeidheid toeslaat gaat ook de waarneming daar onder lijden. We hebben vast en zeker weer mooie stukken gehad, maar ze zijn als minder indrukwekkend opgeslagen.
We hebben allemaal toegeleefd naar deze dag, maar dat het meteen de zwaarste van de hele toer zou worden was toch een beetje een verrassing. Twee zware beklimmingen voorafgaande aan de beklimming van De Berg was op z’n zachtst gezegd een regelrechte uitdaging.
Lunch om 16.00 uur in Allemond, aan de voet van De Berg en in de benen.
Meteen een kleine 18 km klimmen voor de boeg. Iedereen in zijn eigen tempo naar boven. Dat is een absolute noodzaak want wanneer je boven je krachten gaat fietsen dan is het snel afgelopen met je. Tussendoor wachtten de snelleren onder ons op de wat langzameren en bij bocht 1 was het een laatste drinkpauze, werden de windjackjes uitgedaan, de shirtjes rechtgetrokken en sloten de dames in de auto al toeterend de gelederen. De laatste 400 meter naar de eindstreep voor De Indiaan.
Bij het colabordje, voor de insiders, stopt de helling en wordt het redelijk vlak. Daar reden we gebroederlijk naast elkaar door naar de streep. Dan komen al die mensen in zicht; en wat veel!
Er stonden zeker wel 40 teamleden en belangstellenden, die zowat de hele straat blokkeerden, te juichen………..voor ons! De lokale Fransen snappen nog steeds niets van ons enthousiasme en het feit dat hun dorp gewoon gedurende een hele week van ons, Nederlanders, is en dat ze met hun auto tijdens onze feestelijkheden gewoon even moeten wachten
Wat een heerlijk gevoel al die juichende mensen. De tranen sprongen in de ooghoeken en het hele lijf begon te shaken. Prachtig om zo binnengehaald te worden. Prachtig om zo’n tocht op deze manier te mogen afsluiten. Ik word er weer emotioneel van als ik dit aan het typen ben. En een zorg die aan ons werd besteed. Knuffels, kussen, handshakes en fleecedekentjes. Ergens uit het niets kwamen 7 grote pullen bier. Ik geloof niet dat iemand van ons er eentje leeg heeft gedronken. We waren te moe om iets te proeven. Foto’s, filmpjes, ballonnen, aandenkingsdingetjes, wensen namens Rony en Tilly die er helaas niet bij konden zijn. Het was een rollercoaster aan gebeurtenissen en emoties. Even facetimen met het thuisfront en allebei jankend voor het scherm. Zo bijzonder. En wat is er eigenlijk dan zo bijzonder, want we hebben “gewoon” gefietst, alleen een paar kilometer meer dan normaal.
Over dat bijzonderheidsaspect komt nog een speciale blog, met foto’s en/of filmpjes van onze aankomst. Morgen of overmorgen.

2018-06-11 Fietstocht eindverslag

Weer terug in Nederland

Zoals beloofd nog een blog van mijn hand die iets vertelt over onze bijzondere fietsreis van Eindhoven naar Frankrijk. Want zo’n reis maak je niet ieder jaar. Tenminste 6 van de 7 teamleden niet. Dick is een notoire fietsvakantieganger die vele duizenden kilometers meer in de benen heeft dan wij. Toch was ook deze reis voor hem, net als voor ons, bijzonder.
Dat begint al bij alle voorbesprekingen, want ieder heeft zo zijn / haar eigen reden om mee te gaan en heeft ook zijn / haar eigen verwachtingen over wat er gaat komen. Of die verwachtingen dan ook bewaarheid worden moet nog blijken. Er is dan maar een oplossing. Plannen en gaan.
Tijdens onze tocht heb ik de volgende vraag geformuleerd: “Wat maakt deze fietstrip voor mij zo bijzonder?”
Het antwoord daarop is voor ieder persoonlijk en na overleg met elkaar hebben we besloten om ieders antwoorden op deze vraag kenbaar te maken aan ieder die deze blog heeft gevolgd.
Hou je vast ………………. De antwoorden.

1. Ik ben ongelooflijk blij met en trots op het feit dat ik deze tocht voor dit goede doel mag doen en kan fietsen. Omdat het “gewoon” nog keihard nodig is.
2. Ik ben enorm blij met alle steun die ik tijdens de voorbereiding en de tocht zelf heb gekregen van gezin, familie en vrienden.
3. Ik heb genoten van prachtige natuur en verdiepte vriendschappen.
4. Ik voel me verrijkt met een ervaring die ik nooit zal vergeten.

1. Om zo’n tocht te maken met een groep TLB leden.
2. Gezien de “andere” benadering van de Alpe-week en de inspanningen vooraf.
3. Omdat er tijdens de rit naar Frankrijk veel momenten zijn waarbij je stilstaat waarom je dit doet.
4. Om de kameraadschap en saamhorigheid.
5. Omdat elkaar helpen wanneer het nodig is en daarbij ook plezier maken, een speciaal gevoel oplevert. 
6. Om een lach en een traan. Opgeven was geen optie.

1. Omdat dit een mooie manier is van geld inzamelen voor AD6.
2. Omdat het een nieuwe ervaring is om zo’n meerdaagse tocht te maken.
3. Omdat het wellicht een mooie afsluiting is van 10 jaar AD6.
4. Om dit te delen met Ellen, mijn vrouw, en Ans.
5. Om dit op 65-jarige leeftijd nog te mogen doen en daarbij te ervaren dat je door training tot dit soort prestaties kunt komen.
6. Om dit te doen met 5 vrienden zodat je elke dag indrukken en ervaringen met elkaar kunt delen.
7. Om te kunnen genieten van de vrijheid in de natuur, te fietsen in gebieden waar je nog nooit geweest bent en om te fietsen van ansichtkaart naar ansichtkaart.
8. Om je grenzen te verkennen en te verleggen.
9. Om nieuwe mensen te ontmoeten die jou een warm hart toedragen.
10. Om te beseffen hoe belangrijk het is om te leven in het nu.

1. Omdat ik het leuk vond om samen met andere teamleden zo’n reis te maken en te beleven.
2. Omdat ik me vrij en ontspannen voel als ik op de fiets zit.
3. Omdat ik delen van deze tocht eerder heb gefietst met mijn vrouw en gezin die mij dus dierbare herinneringen opleveren.
4. Omdat er uitdaging zat in de tocht door de lengte van de dagritten, de duur van de tocht en de hoogteprofielen.
5. Om mijn zesde en laatste deelname aan AD6 op een bijzondere manier in te vullen.
6. Omdat ik als ex-Eindhovenaar werd gevraagd door die andere brabo’s om mee te gaan.

1. Omdat mijn gezondheid het toelaat.
2. Omdat ik mijn eigen verwachtingen heb overtroffen.
3. Omdat ik mijn momenten van bezinning voor, tijdens en na de tocht heb gehad; dus anders, dus meer en ze als heftiger ervaarde door de lichamelijke vermoeidheid.
4. Omdat Rony mij van begin af aan heeft gesteund in mijn beslissing om mee te gaan en mij continue heeft gemotiveerd om mijn voorbereidingen serieus te nemen, waardoor het leek alsof we het samen deden.
5. Omdat ik met mijn broer en vrienden grenzen heb opgezocht en heb overschreden. 
6. Omdat ik geleidelijk aan heb ervaren dat een mens reservekracht heeft die aangesproken wordt; bijna automatisch.
7. Omdat ik tijdens de reis voor mijzelf vaststelde dat natuur tegelijkertijd minutieus mooi alsook kolossaal groots en indrukwekkend kan zijn.
8. Omdat ik Frankrijk nu ook heb kunnen “ruiken”.
9. Vanwege het moment van aankomst, door de enorme mix aan emoties bij iedereen die ons stond op te wachten en niet in de laatste plaats die van ons zelf.

Inmiddels is het maandag 11 juni en zijn zeer waarschijnlijk alle Alpe-gangers weer veilig thuis. 
Het veiligheidsaspect is hier wel op zijn plaats, want de reis naar huis op zaterdag 9 juni was geen pretje. Zeer zware onweersbuien en regenval teisterden het Franse asfalt en de snelheid op de autoweg daalde drastisch naar zo’n slechts 50 / 60 km per uur, want je zag amper nog het wegdek en lijnen. Griezelig zo’n noodweer. 
Zo. Dit was onze laatste geschreven blog. Het is in de afgelopen dagen ondoenlijk geweest om al het foto- en filmmateriaal te ordenen. Zodra dit is gebeurd zullen we het plaatsen op onze eigen website van Team Lekker Belangrijk. www.teamlekkerbelangrijk.nl. Uiteraard zullen we jullie hierover inlichten.
Dank jullie wel voor alle belangstelling, de enorme stroom aan extra Facebook pagina likes in de afgelopen 2 weken, de leuke commentaren, de complimenten en de morele steun.
Tot een volgend evenement.

Groeten van
Walther, Lodewijk, Dick, Twan, Jeroen, Ans en Ellen.